Το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου το ακούω από έφηβη. Τότε με γέμιζε με πείσμα να αντισταθώ σε όσους θα επεδίωκαν να παραβιάσουν την ελευθερία μου, με όπλιζε με δύναμη να προστατεύσω την ακεραιότητά μου. Μου έφερνε στο (νεανικό) μυαλό έναν απροσδιόριστο εχθρό, μια θολή εικόνα ανθρώπου που θα με πλησίαζε να με εξαπατήσει στην προσωπική μου ζωή ή τη θολή εικόνα μιας (κρατικής) εξουσίας που θα παραβίαζε με κάλπικα λόγια τα δικαιώματά μου.
Καθώς μεγάλωνα, το τραγούδι μού έδινε κι άλλα μηνύματα. Κυρίαρχο ήταν αυτό, το «Έχε το νου σου στο παιδί που κρύβεις μέσα σου...». Ευτυχώς για εμένα αυτό δεν ήταν κάτι δύσκολο, αφού τόσο η ιδιοσυγκρασία μου όσο η δουλειά μου – αργότερα και τα παιδιά μου – ευνοούσαν τη διατήρηση μιας κάποιας «παιδικότητας», δηλαδή μιας φλογίτσας αθωότητας και καλοσύνης και ξεγνοιασιάς που δε θα έσβηνε ποτέ η καταιγίδα των προβλημάτων, των υποχρεώσεων και των συμβιβασμών της ενήλικης ζωής. Εμείς οι δάσκαλοι έχουμε πάντα ένα παιδί μέσα μας κι η ψυχή μας δε γερνάει όσο γρήγορα γερνά η σάρκα μας!
Πάνε έξι μήνες όμως που ακούω το τραγούδι και κλαίω...
Όποτε το ακούω θλίβομαι βαθιά και συγκλονίζομαι. Και επίτηδες το ακούω ξανά και ξανά, για να συγκλονιστώ ακόμη περισσότερο και να θυμώσω και να αντιδράσω. Να αντιδράσει το δικό μου «εγώ» και να ενωθεί με κάποιο «εσύ» που θα νιώθει το ίδιο και να γίνουμε όλοι οι θυμωμένοι και αντιδραστικοί «εμείς».
Ποιος άλλος θλίβεται βαθιά για τα παιδιά; Ξεκάθαρα τώρα, ας πούμε την αλήθεια μεταξύ μας. Όχι την αλήθεια του Άγιου Βασίλη και του Ρούντολφ και των ξωτικών, όχι την αλήθεια του «Είμαστε επιτέλους όλοι μαζί στο σπίτι!» ή του «Γλύτωσες το πρωινό ξύπνημα, για να πας σχολείο!», αλλά την αλήθεια τη μία και μονοδιάστατη της κακοποίησης που έχουμε επιτρέψει να υφίστανται τα παιδιά μας σε αυτόν τον πανδημικό παροξυσμό και τα κούφια λόγια της προστασίας και της σωτηρίας τους!
[Τ’ ακούσατε; Πάλι είπαν ότι θ’ ανοίξουν τα σχολεία...]
Πού εξαφανίστηκαν οι αγώνες για τα δικαιώματα των παιδιών; Πότε θα τα υπερασπιστούμε;
Οι καιροί ήρθαν. Κι η μόνη ελπίδα βρίσκεται στο κάθε παιδί που θα σώσουμε. Αλλιώς ελπίδα δεν υπάρχει.
....................................................................................................................................
Στίχοι
Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Αφιερωμένο σε όλες τις φατσούλες των παιδιών μου και των μαθητών μου που δε θέλω να βλέπω σκυθρωπές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου