Αν ήξερες

Αν ήξερες με σιγουριά ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν είσαι μηδαμινός σαν κόκκος άμμου, αλλά μοναδικός σαν άβατο φυσικό τοπίο, θα έχανες όλη σου τη ζωή, πασχίζοντας να γίνεις κάποιος άλλος;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι τίποτε δε γίνεται ή λέγεται τυχαία, θα μάθαινες να ακούς και να αφουγκράζεσαι τους άλλους;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι και οι άλλοι επιζητούν την προσοχή σου, όπως εσύ, που έτσι αναφύεσαι από το χώμα της ανυπαρξίας, θα έμπαινες στον κόπο να τους παρατηρήσεις έστω για μια στιγμή;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι αυτό που μόλις αποφάσισες να πράξεις – ή να αποφύγεις να πράξεις – θα είναι γόνος καταστάσεων που θα στοιχειώσουν σαν τρομακτικές σκιές ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή σου, θα επανεξέταζες την επιλογή σου;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι αύριο θα σε σκόρπιζε η λήθη του θανάτου σου, θα ήσουν λιγότερο απασχολημένος και πρόθυμος να ανταποδώσεις την αγάπη που σου δίνουν;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι αυτό στο οποίο αφιερώνεις τα αποθέματα της δύναμής σου και του χρόνου σου θα γίνει για σένα εις το διηνεκές σπουδαίο, θα φρόντιζες προηγουμένως να αναρωτηθείς αν αξίζει μια ψυχή σαν τη δική σου;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι για κάθε τι που χάνεις κάτι άλλο καλύτερο κερδίζεις, θα θρηνούσες με γόους την απώλειά σου ή μήπως θα μακάριζες το νέο σου απόκτημα;

Αν ήξερες με σιγουριά ότι αυτό το άυλο ή το αισθητό, στο οποίο με πάθος και τυφλότητα πιστεύεις, είναι η φυλακή που σε χωρίζει απ’ τον πραγματικό εαυτό σου, θα αναζητούσες λύτρωση στη δική σου αλήθεια;

Μάθε λοιπόν ότι όλα αυτά που σε ρωτώ είναι η ουσία της ζωής σου και βρες έναν τρόπο στο σύντομο πέρασμά σου να αφήσεις ίχνη που δεν τα σβήνει ο χρόνος.