Μεγάλη μέρα για τη χώρα μας σήμερα. Ιστορική. Βρέθηκε ο ασθενής 0 του κορονοϊού. Και τον έβαλαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μέχρι νεωτέρας. Μέχρι να μπορέσουμε να ξεπορτίσουμε πάλι όλοι έξω με ασφάλεια.
Με ανησυχεί αυτό το «μέχρι νεωτέρας». Όχι επειδή δεν ξέρω αν και πότε θα το νικήσουμε αυτό το αόρατο τέρας... Ανησυχώ μήπως σήμερα έγινε η αρχή για κάτι μονιμότερο.
Ο ασθενής 0 του κοροναϊού, η δημοκρατία. Σε καραντίνα. Υπεύθυνη για την εξάπλωση του ιού. Υπεύθυνη για τα ταξίδια στις πέντε ηπείρους, για την επικοινωνία μεταξύ των λαών, τον κοσμοπολιτισμό που εξασφάλιζε κάποτε. Υπεύθυνη για το δικαίωμα που έδινε στους ανθρώπους να συγχρωτίζονται, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται. Υπεύθυνη για τη δυνατότητα που έδινε στην επιστήμη να αναπτύσσεται και στον άνθρωπο να εκμεταλλεύεται το περιβάλλον.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό ξεκίνησε από μια χαμούρα νυχτερίδα ή αν είναι ένα κατασκευασμένο όπλο για την εξόντωση μεγάλου μέρους πληθυσμού και την ανακατανομή του πλούτου. Προσωπικά αδιαφορώ γι’ αυτά τα σενάρια τώρα...
Σε τι περιπέτειες μπήκες πάλι, ανθρωπότητα; Τόσες μέρες δε φοβόμουν τον ιό, αλλά τις επιπτώσεις του. Στην οικονομία, στην εκπαίδευση, στην ανθρωπιά. Στην ανθρωπιά που δε θέλει ανθρώπους να τριγυρνούν με διαστημικές στολές και κεφάλια μέσα σε γυάλες, αλλά θέλει ανθρώπους που αναπνέουν οξυγόνο, που αγγίζουν και αγγίζονται. Που δεν τους ενώνουν οπτικές ίνες και τους χωρίζουν οθόνες. Που δε θεωρούν μεγαλύτερους εχθρούς τους τα παιδιά και εγκαταλείπουν στη μοναξιά και την ανημποριά τους τους παππούδες.
Άλλο φοβάμαι τώρα. Εμείς πόλεμο δε ζήσαμε. Ούτε δικτατορία. Και τώρα ζούμε μαζί και πόλεμο και δικτατορία.
Απόψε θυσιάσαμε την ελευθερία μας για την ασφάλειά μας. Απόψε, απείθαρχοι σαν Έλληνες, ωχαδελφιστές σαν Έλληνες, ατομικιστές σαν Έλληνες, ασυνείδητοι σαν Έλληνες αναγκάσαμε άλλους να μας προστατεύσουν. Γιατί δεν μπορούμε να αυτοπεριχαρακωθούμε!
Αυτό που με φοβίζει είναι η ΕΠΙΒΟΛΗ που μεθοδεύεται τόσες μέρες και βρίσκει πρόσφορο έδαφος να προσγειωθεί σε κεφάλια ανεγκέφαλων που ξεχύνονται στις παραλίες λες κι είναι Δεκαπενταύγουστος. Όχι πως δεν το ξέραμε ότι θα γινόταν έτσι. Αχ, ας περίσσευε ο πατερναλισμός σε μια κοινωνία αλληλέγγυων και υπεύθυνων πολιτών!
Λοιπόν, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Τα μέτρα, όταν λαμβάνονται, δύσκολα αποσύρονται. Σε κάθε Ebola ή Corona Virus αυτό θα ζούμε.
Συγνώμη για το σεντόνι. Δεν ήξερα ότι είχα τόσα μέσα μου. Καλύτερα ας γέμιζα το facebook με μουσική και ζωγραφική. Είναι μια διέξοδος κι αυτή.
* πατερναλισμός=ο περιορισμός των ελευθεριών των πολιτών υπό το πρόσχημα της προστασίας
