Βασανίζομαι από τύψεις. Βρίσκομαι
στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Κάθε φορά που αντικρίζω ένα μαθητή βάφομαι πιο
κόκκινος και από τις κοκκινίλες μου στα τετράδια. Είμαι ένας
απαράδεκτος δάσκαλος.
Όχι, δε χρησιμοποιώ βία για την πειθαρχία της τάξης. Έπαψα προ πολλού να είμαι παραδοσιακός. Πρόσφατα όμως διαπίστωσα ότι μετερχόμουν άλλα μέσα, πιο βίαια και πιο αυταρχικά. Είναι γιατί ακολουθούσα την πάγια τακτική να απαιτώ να κάνουν αυτό που τους λέω και να το κάνουν όπως τους λέω.
Δεν υπήρχε τότε άλλη λύση. Είχα καλό σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ήταν ο μονόδρομος που έπρεπε να τραβήξω, για να μάθουν τα πάντα σωστά. Άλλο αν οδηγήθηκα σε αδιέξοδο, αφού δεν έμαθαν στο τέλος τίποτα.
Βέβαια οι περισσότεροι ξέρουν τι γράφουν μέσα τα βιβλία. Ξέρουν κάτι τόσο καλά που το θυμούνται αυτολεξεί. Αν τους ρωτήσεις πού το ξέρουν, σου λένε ακριβώς σε ποια σελίδα βρίσκεται. Κι αν τους ρωτήσεις τι γνώμη έχουν γι’ αυτό, ε τότε δε σου λένε τίποτα.
Γενικά οι μαθητές είναι είτε καλοί είτε κακοί. Οι καλοί είναι συνήθως έξυπνοι και οι κακοί ανόητοι. Έτσι νόμιζα παλιά. Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο μαθητής είναι καλός ή κακός. Ο καλός υπακούει, έχει φιλότιμο, σε σέβεται, σηκώνει χέρι, σε βοηθάει στη δουλειά σου. Ο κακός είναι αναιδής, σε αμφισβητεί, δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μονόλογό σου και χασμουριέται, με δυο λόγια είναι μπελάς.
Θα αναρωτιέσαι αν πίστευα τότε στην προσωπικότητα του μαθητή. Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερες ανάγκες κι επιθυμίες, προσδοκίες και φόβους, αδυναμίες και δυνατότητες, ενδιαφέροντα και κλίσεις... Όμως μέσα σε μια τάξη με τόσα παιδιά και με το πρόγραμμα να σε κυνηγά πώς να ασχοληθείς με τις ιδιαιτερότητες;
Έτσι κι αλλιώς ο στόχος επετεύχθη, μπήκαν στο πανεπιστήμιο. Είναι πραγματικά μεγάλο πράγμα, το θυμάμαι και προσωπικά. Εγώ σπούδασα φιλολογία, γιατί με σαγήνεψαν οι λέξεις. Κι ύστερα, δάσκαλος πια, αυτές τις ίδιες λέξεις τούς απαγόρευσα να τις μιλούν, στόμωσα τη σκέψη και τον ψυχισμό τους και τα έχυσα σε καλούπια.
Τελικά δεν υπάρχουν απαράδεκτοι μαθητές· μόνο απαράδεκτοι δάσκαλοι υπάρχουν.
Όχι, δε χρησιμοποιώ βία για την πειθαρχία της τάξης. Έπαψα προ πολλού να είμαι παραδοσιακός. Πρόσφατα όμως διαπίστωσα ότι μετερχόμουν άλλα μέσα, πιο βίαια και πιο αυταρχικά. Είναι γιατί ακολουθούσα την πάγια τακτική να απαιτώ να κάνουν αυτό που τους λέω και να το κάνουν όπως τους λέω.
Δεν υπήρχε τότε άλλη λύση. Είχα καλό σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ήταν ο μονόδρομος που έπρεπε να τραβήξω, για να μάθουν τα πάντα σωστά. Άλλο αν οδηγήθηκα σε αδιέξοδο, αφού δεν έμαθαν στο τέλος τίποτα.
Βέβαια οι περισσότεροι ξέρουν τι γράφουν μέσα τα βιβλία. Ξέρουν κάτι τόσο καλά που το θυμούνται αυτολεξεί. Αν τους ρωτήσεις πού το ξέρουν, σου λένε ακριβώς σε ποια σελίδα βρίσκεται. Κι αν τους ρωτήσεις τι γνώμη έχουν γι’ αυτό, ε τότε δε σου λένε τίποτα.
Γενικά οι μαθητές είναι είτε καλοί είτε κακοί. Οι καλοί είναι συνήθως έξυπνοι και οι κακοί ανόητοι. Έτσι νόμιζα παλιά. Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο μαθητής είναι καλός ή κακός. Ο καλός υπακούει, έχει φιλότιμο, σε σέβεται, σηκώνει χέρι, σε βοηθάει στη δουλειά σου. Ο κακός είναι αναιδής, σε αμφισβητεί, δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μονόλογό σου και χασμουριέται, με δυο λόγια είναι μπελάς.
Θα αναρωτιέσαι αν πίστευα τότε στην προσωπικότητα του μαθητή. Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερες ανάγκες κι επιθυμίες, προσδοκίες και φόβους, αδυναμίες και δυνατότητες, ενδιαφέροντα και κλίσεις... Όμως μέσα σε μια τάξη με τόσα παιδιά και με το πρόγραμμα να σε κυνηγά πώς να ασχοληθείς με τις ιδιαιτερότητες;
Έτσι κι αλλιώς ο στόχος επετεύχθη, μπήκαν στο πανεπιστήμιο. Είναι πραγματικά μεγάλο πράγμα, το θυμάμαι και προσωπικά. Εγώ σπούδασα φιλολογία, γιατί με σαγήνεψαν οι λέξεις. Κι ύστερα, δάσκαλος πια, αυτές τις ίδιες λέξεις τούς απαγόρευσα να τις μιλούν, στόμωσα τη σκέψη και τον ψυχισμό τους και τα έχυσα σε καλούπια.
Τελικά δεν υπάρχουν απαράδεκτοι μαθητές· μόνο απαράδεκτοι δάσκαλοι υπάρχουν.
